Перайсці да зместу

Смаленск (станцыя)

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Станцыя
Смаленск
Маскоўская чыгунка
Рэгіён чыг. Смаленскі рэгіён Маскоўскай чыгункі
Аператар Расійскія чыгункі[d]
Дата адкрыцця 1868[1]
Класнасць 1
Колькасць пуцей 22
Тып платформаў 2 бакавыя высокія, 2 бакавыя нізкія
Форма платформаў прамая
Адлегласць да Масквы 418 км 
Код станцыі 170108
Код у АСКЧТ 170108
Код у «Экспрэс-3» 2000710
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Смаленск (Смаленск-Цэнтральны) — вузлавая чыгуначная станцыя Смаленскага рэгіёна Маскоўскай чыгункі, якая знаходзіцца ў горадзе Смаленску Смаленскай вобласці. Складаецца з двух вакзальных будынкаў (вакзала для прыгарадных цягнікоў і чыгуначнага вакзала для цягнікоў далёкага накіравання) і платформ, злучаных пешаходным мостам.

Станцыя абсталявана касамі і турнікетамі. Навесы адсутнічаюць.

Ад станцыі адпраўляюцца цягнікі прыгараднага паведамлення па напрамках да станцый Вязьма, Уладзімірскі Тупік, Чырвонае, Рудня, Бранск-1, Сошна, Рослаў I. На станцыі спыняюцца ўсе цягнікі далёкага накіравання, якія прыбываюць з Санкт-Пецярбурга, Вязьмы, Калінінграда, Вільнюса, Мінска, Брэста, Оршы, Гродна, Магілёва і інш.[2] Недалёка ад станцыі знаходзіцца Смаленскае лакаматыўнае дэпо[3].

Адкрыта ў 1870 годзе ў складзе першага пускавога ўчастка Масква — Смаленск. З 1896 года (адкрыццё лініі Духаўская — Раненбург) стала вузлавой.

У 2009 годзе на паўднёвым боку (недалёка ад Калгаснай плошчы) адкрыты прыгарадны тэрмінал.

Прыгарадныя зносіны па станцыі

[правіць | правіць зыходнік]

Далёкае накіраванне па станцыі

[правіць | правіць зыходнік]
Будынак вакзала станцыі Смаленск-Цэнтральны

Па стане на ліпень 2016 года праз станцыю курсіруюць наступныя цягнікі далёкага накіравання:

Круглагадовы рух цягнікоў

[правіць | правіць зыходнік]

Сезонны рух цягнікоў

[правіць | правіць зыходнік]
  1. Железнодорожные станции СССР. Справочник. — М.: Транспорт, 1981
  2. Краткая справка по станции Смоленск Архівавана 23 сакавіка 2012.
  3. «Смоленск» Локомотивное депо (филиал), ремонт локомотивов. Архівавана 7 студзеня 2014.